Teatr Stanisławowski
Pierwsze polskie wystawienie Agrippiny, której premiera miała miejsce w 1709 roku, odbywa się w miejscu szczególnym; Teatr Stanisławowski w Starej Pomarańczarni, którego budowę według projektu Dominika Merliniego ukończono w 1788 roku, jest jednym z niewielu nadal istniejących, oryginalnych XVIII-wiecznych teatrów dworskich. Mistrzostwem wykonania nie ustępuje ani słynnym teatrom w Drottningholm, Gripsholm i Solnie, ani dworskim scenom pałaców w Wersalu czy Petersburgu. Amfiteatralna widownia i obiegające ją loże umożliwiały delektowanie się spektaklami (przede wszystkim lubianym przez władcę baletem) nawet 160 widzom przybyłym na królewskie zaproszenie. Na inaugurację 6 września 1788 roku amatorzy z arystokratycznych rodów odegrali po francusku George Dandin Molière’a i La partie de chasse d’Henri VI Collé’a. Drewniane wnętrze teatru zapewnia doskonałą akustykę, a przyozdobione zostało iluzjonistycznymi malowidłami przez Jana Bogumiła Plerscha. Ponad lożami namalowane są wypełnione widzami loże – wizerunek ten odzwierciedla kulturowy konflikt ówczesnej Rzeczpospolitej – widniejącym tu modnym damom towarzyszą nie tylko panowie ubrani we francuskie fraki i pudrowane peruki, ale także tradycjonaliści w narodowych kontuszach. Nad sceną namalowany jest herb króla Rzeczpospolitej, a na suficie cztery medaliony prezentujące wybitnych dramaturgów: Sofoklesa, Szekspira, Racine’a i Moliera. Król sam dokonał ich wyboru, kierując się osobistymi upodobaniami. Malowidło na owalnym plafonie przedstawia Apolla powożącego kwadrygą. Malarz posłużył się tu wymowną aluzją, nadając greckiemu bogu patronującemu sztukom pięknym rysy twarzy władcy – szczodrego mecenasa sztuki. Choć w założeniu teatr ten służyć miał głównie dworskiej rozrywce, w 1791 roku Stanisław August na kilka miesięcy użyczył go twórcy polskiej sceny narodowej, Wojciechowi Bogusławskiemu, na publiczne przedstawienia.